این مصحف در ۳۶۰ صفحه به گونهای کتابت شده که علاوه بر اینکه هر صفحه به گُلآیه ختم میشود به یک موضوع نیز پایان مییابد و در انتهای صفحه مطلبی ناتمام نمیماند. یعنی هر صفحه به طور مستقل آیات مرتبط با یک یا چند موضوع را در بر میگیرد.
بطور مثال داستان موسی و خضر در صفحۀ ۱۷۱ و داستان ذوالقرنین در صفحه ۱۷۲ گنجانده شده است. به این ترتیب امکان تمرکز بر مفهوم آیات که لازمۀ تدبّر و تعقّل است، بیشتر فراهم میشود. چنین مصحفی میتواند برای درک مطالب قرآن کریم در «قرائت روزانه» (هر روز یک صفحه) بسیار مناسب و مؤثر باشد به ویژه اگر با ترجمه و تفسیر همراه شود.
کتابت همه سورههای بلند در قالب یک یا چند صفحۀ کامل صورت گرفته است به نحوی که ۲۰ سوره قرآن هر کدام در یک صفحه کامل کتابت شده است امری که شاید تا کنون در هیچ مصحف دیگری سابقه نداشته است. بقیه سورههای بلند قرآن نیز از ابتدای یک صفحه کتابت شده و در انتهای صفحه دیگر به پایان رسیدهاند. ( ۱۷ سوره در دو صفحه کامل ، ۶ سوره در سه صفحه، ۱۱ سوره در چهار صفحه و ۶ سوره در پنج صفحه و …).
خطی که این مصحف با آن کتابت شده است حاصل سالها تجربه و پژوهش شرکت گام الکترونیک در زمینه نشر الکترونیکی است نام این خط «خط امیر» است و هدف از طراحی آن، ارائۀ یک خط ایرانیِ نمونۀ ساده و خوانا برای کتابت قرآن بوده است. این خط با رعایت اصول خطاطی نسخ ایرانی و با نظارت اساتید خوشنویسی طراحی شده و جهت استفاده در نگارش قرآن شکل گرفته است.
ترجمه آیات هر صفحه، در صفحه مقابل چاپ شده است اما یک تفاوت با قرآنهای مشابه وجود دارد و آن رعایت انسجام موضوعی است به نحوی که در تنظیم ترجمه فارسی ، هر بخش از عبارات که دارای وحدت موضوعی است به صورت پاراگرافهای جدا از هم صفحهبندی شده است و از حیث پیامی که دربر دارد از مطلب قبلی جداسازی شده است.
پیشینه نگارش قرآن
ضرورت نگارش قرآن کریم در زمان حیات پیامبر اسلام روشن بود، زیرا اعتماد بر حفظ قرآن در حافظهها نمیتوانست اطمینان خاطر در مورد صیانت قرآن را فراهم سازد. از این رو، پیامبر اسلام به جهت اهتمام خاصّ به قرآن برای نوشتن وحی، آنان را که نوشتن میدانستند برگزید تا با دقت به ثبت و ضبط آیات اقدام نمایند و هر وقت که آیهای نازل میشد و پیغمبر اسلام آن را بر اصحاب فرو میخواند از صحابه کسانی که خط داشتند و کتابت میدانستند آیه را بر استخوان، چوب، برگ خرما و چیزهای معمول به زمان مینوشتند. این گروه «کُتّاب وحی» نامیده میشدند. عدهای هم آنها را حفظ میکردند.
پیغمبر اسلام نیز به آموزش این خط و کتاب به مسلمین علاقه زیادی داشتهاند. چنانکه در جنگ بدر که عدهای از قریش به اسارت مسلمین در آمدهاند پیامبر اسلام شرط آزادی آنها را تعلیم خط و کتابت به عوض هدیه به مسلمین قرار دادند
تدوین اولین قرآن
در تهیه اولین نسخه واحد قرآن به صورت فعلی نظریات مختلفی وجود دارد.
عدهای معتقدند که اولین نسخه واحد قرآن در زمان خلافت ابوبکر، به سعی عمر و بدست زید بن ثابت تهیه شدهاست ولی این روایت مورد اتفاق نیست. آنچه از مطالعه تاریخ صدر اسلام برمیآید پس از وفات پیغمبر اسلام بیم آن میرفت که کتاب مسلمانان از بین برود یا اینکه مورد تحریف واقع شود. بالاخره در زمان خلافت عثمان سومین خلیفه راشدین امر به جمعآوری نسخ مختلف قرآن گردید و با نظر و صلاح دید عدهای از صحابه خاص و نزدیک پیغمبر اسلام صورت واحدی برای آن اتخاذ گشت که اینک همان متن کتاب برگزیده آسمانی مسلمین میباشد.
قرآنپژوهان بزرگ شیعه از جمله آیتالله خویی و مرتضی جعفر عاملی برآنند که قرآن در زمان پیامبر کاملاً و تماماً مکتوب بوده ولی مدون بودهاست.[نیازمند منبع]
نخستین کاتبان
محققان درباره اولین نویسنده وحی در مکه نام «عبدالله بن سعد» و راجع به نخستین نویسنده وحی در مدینه نام «ابیّ بن کعب» را به میان میآوردند. بر اساس روایات آن که بیش از همه به نگارش وحی موفق بود، در مرحله اوّل علی بن ابی طالب و سپس زید بن ثابت میباشد، چون این دو بیش از دیگران ملازم پیغمبر بودند.
علی بن ابی طالب و زید بن ثابت و «ابیّ ابن کعب» به خاطر ملازمت مداوم با پیامبر اسلام دارای مقامی برجسته در امر نگارش وحی و احاطه بر آیات قرآن بودند. نویسندگان وحی قرآن را بر استخوان کتف و پوست و چوب مینوشتند و نوشتهها را در جایی جمع می کردند.
اعرابگذاری قرآن
خط عربی در زمان بعثت افزون بر آن که از نقطه خالی بود، به شکل (علائم، حرکات، حروف و کلمات)، نشانه و علامت نیز نداشت؛ از آن روی قرآن نیز، طبق معمول آن زمان، اعراب نداشت.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.